Bugün Gazze’de işlenen suç sadece bir halkın yok edilmesi değil; aynı zamanda insanlığın, teknolojinin ve ahlâkın sınavdan geçirilmesidir. Her yeni bombayla, yalnızca bir beden değil; bir hafıza, bir cümle, bir anlam parçalanıyor. Ve bu parçalanma, artık sadece fiziksel değil; epistemik bir yok oluştur. Hakikatin kendisi hedefte.

Algoritmaların İradesi

“Lavender” gibi sistemler artık düşmanı değil, istatistiksel riski hedef alıyor.
Bu, modern dünyanın yeni ahlakı: görüntüye göre yargı, veriye göre infaz.
Karar süreçlerinden insanı çekip almak, savaşı daha insani değil; daha hesaplanabilir kılıyor.
Makineye bırakılan ahlâk, hiçbir zaman insaf taşımaz.

Bugün Gazze’de insanlar, “veri örüntüsü” oldukları için öldürülüyor.
Bu, Orwell’in kabusundan daha sessiz bir felaket: İnsanların niyeti değil, verisi suç sayılıyor.

Filistin: Bir Halk Değil, Bir Direniş Kodudur

Gazze artık bir yer değil.
Gazze, bir anlamın, bir varoluşun, bir başkaldırının kod adıdır.
Her enkaz, sadece yıkımı değil, yıkıma karşı direnç yetisini barındırıyor.
Ve bu direnişin yazılımı, hiçbir yapay zekâya teslim olmayacak kadar ilkel, insani ve sahicidir.

Bir çocuğun yarım kalan çizimi, bir annenin düşmemiş gözyaşı, bir babanın molozlar arasından yükselen sesi…
Hiçbir algoritmanın silemeyeceği kadar gerçek, hiçbir sistemin sınıflandıramayacağı kadar özgündür.

Dijital Sessizlik

Bu çağda tankların yerini veri merkezleri, generallerin yerini yazılım mühendisleri aldı.
Ama en ölümcül olanı, sessizliğin kendisi.
Meta'nın içerik filtreleriyle, X'in algoritmik gölgeleriyle yok edilen Filistin sesi…
Bir sansür politikası değil, dijital bir işgal stratejisidir.

Ve bu işgal, zihinleri hedef alır.
Bir çocuğun kanı, “topluluk kurallarını ihlal ettiği için” görünmez olur.
Ama bir İsrailli askerin dansı, milyonlara ulaşır.
Bu, dijital çağın çifte standardı değil; çifte soykırımıdır: biri bedene, diğeri hafızaya.

Teknolojinin Değil, İradesizliğin Çağı

Mesele sadece teknolojide değil.
Asıl sorun, bu sistemlere itiraz edemeyen bir dünyanın korkaklığında.
Bu soykırım, yalnızca makineyle değil; sessizlikle işleniyor.
Ve bugün, Gazze'de sadece çocuklar değil; vicdan da gömülüyor.

Müslüman coğrafyaların sustuğu her saniye, bu kodlara hız kazandırıyor.
Dillerin tutulduğu yerde, sermaye konuşuyor.
İhanet artık kılıçla değil, yatırımla, sessizlikle, normalleştirmeyle yapılıyor.

Kodlara Karşı Hakikat

Ama her şey bitmiş değil.
Çünkü kodlar değiştirilebilir, sistemler çökertilebilir,
Ama bir annenin evladına sarılırken kurduğu dua, hiçbir yapay zekâ tarafından bozulamaz.

Filistin, çağın tüm hesaplı yıkım senaryolarına karşı bir anlam krizi değil, bir diriliş kıvılcımıdır.
Her bomba, yeni bir hakikati açığa çıkarıyor:
Bu çağda yaşamak, sadece hayatta kalmak değil; direnebilmektir.

Ve direnmek, sadece füze fırlatmak değil;
sözü savunmak,
hafızayı korumak,
gözü açık tutmaktır.

Tarih Kodları Okur

Bir gün gelecek.
O gün, ne Lavender kalacak, ne onun ardındaki kodcular.
Ama belki bir çocuk çizdiği evi hatırlayacak.
Belki bir fotoğraf, yıkılan bir camiyi gösterecek.
Ve tarih, her şeyi değilse bile, en azından şu cümleyi kaydedecek:

Bu çağda kodlar öldürüyordu. Ama bir halk, hâlâ yaşıyordu.